Πρόσφατα, παρακολούθησα την απονομή του βραβείου «Νίκος Νικηφορίδης» στον Αλέξη Τσίπρα και η εικόνα του με συνάρπασε. Ήταν φανερό πως ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του, όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχολογικά. Για πολλούς, η στιγμή που απομακρύνονται από τη νεανική τους εικόνα έρχεται αργότερα στη ζωή τους. Στην περίπτωση του Τσίπρα, αυτό φαίνεται να συνέβη λίγο πριν φτάσει τα πενήντα.
Είναι ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς πώς τον θυμόμαστε το 2012, όταν ήταν 38 ετών, φέρνοντας την αίσθηση του “καινούργιου”. Ο τότε νεαρός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με το χαρακτηριστικό baby face, αντιπροσώπευε την νέα πολιτική δυναμική. Ωστόσο, από τότε, πέρασε μέσα από πολλές κρίσιμες καταστάσεις: μνημόνια, υπουργικές θητείες, ένα δημοψήφισμα και εκλογικές αποτυχίες. Έτσι, η χαμένη του νεότητα βιώνεται πλέον ως μια αποτυχία στην πολιτική του καριέρα.
Η εικόνα του ως πολιτικής προσωπικότητας έχει αλλάξει. Το ατού της νιότης του, που του είχε ανοίξει τον δρόμο για την πρωθυπουργία, έχει μετατραπεί σε βάρος. Αυτά τα εφόδια που είχε, συνδεδεμένα με την εμφάνισή του, αποδεικνύονται άχρηστα τώρα και πρέπει να εξελιχθούν αν επιθυμεί να διατηρηθεί στην πολιτική σκηνή. Η αδυναμία του να επιλέξει κατάλληλους συνεργάτες και “πουλέν” τον έχει περιορίσει, ενώ φαίνεται ότι ο ίδιος δεν έχει τη διάθεση να συμμετάσχει ενεργά.
Πολλοί αναρωτιούνται αν θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν φαίνεται περιθώρια. Μια πιο προσεκτική προσέγγιση θα μπορούσε να δώσει μεγαλύτερη εμπειρία και στα δύο μέρη, αν είχε αφήσει τους προηγούμενους να ξεμπλέξουν με τα μνημόνια. Ωστόσο, η ιστορία δεν γραφτεί με «αν».
Αντίθετα με τις προσδοκίες, η επιλογή να προωθήσει τον Κασσελάκη ήταν μια κίνηση που φαίνεται να τον υπονομεύει, καθώς η σύνδεση της εικόνας του με αυτήν του νέου ηγέτη δεν τον ευνοεί, ανεξαρτήτως των προσωπικών χαρακτηριστικών του Κασσελάκη. Τελικά, το ερώτημα παραμένει: Μπορεί ο Τσίπρας να ξαναχτίσει την πολιτική του παρουσία;
Πηγή: tanea.gr
