Στην Ουάσιγκτον της δεκαετίας του 1960, μια γενιά νέων ανθρώπων αναζητούσε ευκαιρίες καριέρας λόγω των αυξημένων προσλήψεων από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Η Τζάνετ Χάρλεϊ και η Κάρολιν Μπάσερ, που μόλις είχαν αποφοιτήσει από ένα κολέγιο στη Μινεσότα, έφτασαν στην αμερικανική πρωτεύουσα με ελπίδες για το μέλλον. Σύντομα συνδέθηκαν με τον Ρότζερ Πουρ, έναν φίλο τους, και τη γειτόνισά του, Ντόροθι Γουάλεν, η οποία τους φιλοξένησε μέχρι να βρουν το δικό τους διαμέρισμα. Οι δεσμοί των γνωριμιών τους εξελίχθηκαν σε βαθιές φιλίες, καθώς όλοι εργάζονταν σε κυβερνητικές υπηρεσίες και είχαν κοινά ενδιαφέροντα, όπως παιχνίδια και εκδρομές.
Αρχές του 1974, η Τζάνετ Χάρλεϊ, σε ηλικία 27 ετών, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού σε προχωρημένο στάδιο. Η είδηση αυτή κατέστησε την παρέα σιωπηλή και σοκαρισμένη. Όλοι ήθελαν να την υποστηρίξουν, και έτσι, σχεδίασαν έναν μοναδικό τρόπο για να γιορτάσουν τη ζωή της. Λίγες εβδομάδες πριν, η προσωπική γραμματέας του προεδρικού γραφείου είχε φωτογραφηθεί σε ένα πικνίκ σε δημόσιο χώρο της Ουάσιγκτον, κάτι που ενέπνευσε τους φίλους της.
Τελικά, την Παρασκευή 19 Ιουλίου, η Κάρολιν ξύπνησε την Τζάνετ νωρίς το πρωί και της ζήτησε να φορέσει το φόρεμα που είχε φορέσει στον χορό αποφοίτησής της. Σκηνικό της γιορτής ήταν η Ανακλαστική Λιμνούλα, όπου οι φίλοι της είχαν ετοιμάσει ένα επίσημο πρωινό για 12 άτομα, με άμαξες, πορσελάνινα σερβίτσια και μουσική από κουαρτέτο εγχόρδων.
Η στιγμή ήταν μαγευτική και γεμάτη αγάπη. Παρά τα προβλήματα που οδηγούσαν σε θλίψη, οι φίλοι της ήθελαν να γιορτάσουν την ζωή με όλα τα ωραία της στοιχεία. Όμως, μέχρι τις 9.30 το πρωί, το πρωινό τους είχε τελειώσει, και οι δώδεκα φίλοι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στα καθήκοντά τους. Χαρακτηριστικά, το γεγονός αυτό καλύφθηκε από τις τοπικές ειδήσεις, και η φωτογραφία τους εμφανίστηκε στην «Washington Post» την επόμενη μέρα.
Με τον καιρό, η κόρη του φωτογράφου που κατέγραψε εκείνη τη στιγμή, η Τζόις Ναλτσάγιαν, ανακάλυψε την ιστορία εκείνης της παρέας και την αξία της, εντάσσοντας πολλούς από αυτούς σε αναπαράσταση του πρωινού, πενήντα χρόνια μετά. Ανάμεσά τους, φυσικά, υπήρχε και η μνήμη της Τζάνετ, η οποία είχε φύγει νωρίς το 1982.
Αυτή η τρυφερή ιστορία αναδύει τη σημασία των ανθρώπινων σχέσεων και της στήριξης στις δύσκολες στιγμές. Αν και δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, προσφέρει μια νότα ανθρωπιάς και συντροφικότητας, και μας υπενθυμίζει τη σημασία της ζωής και της αγάπης. Πηγή: tanea.gr
