Ο όρος «βαλκανοποίηση» αναφέρεται στη διάσπαση μεγάλων πολιτικών ενοτήτων σε μικρότερα κράτη, πολλές φορές μη βιώσιμα και εχθρικά μεταξύ τους. Αρχικά, χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τη διασύνδεση των Βαλκανικών κρατών που προήλθαν από την κατάρρευση της Οθωμανικής και της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας. Στη συνέχεια απέκτησε μια υποτιμητική έννοια, που παραπέμπει σε μια επιστροφή σε πρωτόγονες φάσεις της ανθρώπινης ιστορίας, όπως επισήμανε η Μαρία Τοντόροβα στο έργο της “Βαλκάνια – Η Δυτική Φαντασίωση”.
Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να αντικατοπτρίζει αυτή την έννοια. Το κόμμα, το οποίο είχε ηγετικό ρόλο την περίοδο 2015-2019, φαίνεται να διαλύεται και τα στελέχη του να εμπλέκονται σε εσωτερικές αντιπαραθέσεις. Μεγάλο τμήμα τους έχει αποχωρήσει για να σχηματίσει τη «Νέα Αριστερά», ενώ οι υπόλοιποι συγκρούονται μεταξύ τους για την προεδρία μετά την απομάκρυνση του Στέφανου Κασσελάκη. Οι σχέσεις τους χαρακτηρίζονται από έντονη πόλωση και προσωπικές επιθέσεις, με υποκατάσταση της Πολιτικής από συνθηματολογία.
Η απουσία αξιόπιστης πολιτικής προσέγγισης οδηγεί σε κυβερνητική αποτυχία. Παρά τον χρόνο που αφιέρωσαν σε συζητήσεις, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της διακυβέρνησης, γεγονός που οδήγησε σε ελλείψεις επάρκειας και εμπειρίας. Αυτή η κατάσταση αναδεικνύει μια κρίση ταυτότητας για τους υποστηρικτές του κόμματος, που απομακρύνονται από τις αρχές της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται επισφαλές, με τη διάλυσή του να επηρεάζει τη λειτουργία της Δημοκρατίας και να δημιουργεί πολιτική ασυμμετρία. Ωστόσο, ένα παράθυρο ευκαιρίας μπορεί να ανοίξει για το ΠΑΣΟΚ, εφόσον μπορέσει να βγει αλώβητο από τις εσωτερικές του διαδικασίες και να αναδείξει ηγεσία ικανή για αναγέννηση στο πολιτικό προσκήνιο. Σε αυτή την περίπτωση, πέρα από τον όρο “pasokification” για την πτωτική πορεία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ενδέχεται να προστεθεί και ο όρος “sirizafication”, που θα αναφέρεται στην αποτυχία των λαϊκιστικών κομμάτων.
Πηγή: tanea.gr
