Το Πεκίνο γνωρίζει ότι οι προσπάθειές του για τη δημιουργία ενός νέου αναπτυξιακού παραδείγματος εξακολουθούν να εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα της Κίνας να διατηρήσει οικονομικούς δεσμούς με τον έξω κόσμο. Αν και ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι να γίνει η Κίνα πιο αυτοδύναμη, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί εν μία νυκτί. Από αυτή την άποψη, οι πολιτικές του Σι θα υποστηρίξουν επίσης την ιδέα του “ανοίγματος υψηλών προδιαγραφών”. Κάτω από αυτό το έμβλημα, η Κίνα ισχυρίζεται ότι είναι πρόθυμη να διευκολύνει την πρόσβαση στην αγορά και να μειώσει τους κινδύνους που συνδέονται με τις ξένες επενδύσεις, για παράδειγμα, περικόπτοντας στοιχεία στις λεγόμενες αρνητικές λίστες για πρόσβαση στην αγορά που περιορίζουν ή απαγορεύουν τις ξένες επενδύσεις. Επιπλέον, προσελκύοντας ξένες επενδύσεις σε στρατηγικά σημαντικούς τομείς, η ανώτατη ηγεσία της Κίνας θέλει να μειώσει το τεχνολογικό χάσμα μεταξύ της και άλλων προηγμένων οικονομιών, κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το αφήγημα του ανοίγματος υψηλών προδιαγραφών πιθανότατα θα αποτελέσει τη βάση των συνεχιζόμενων προσπαθειών του Πεκίνου να καθησυχάσει τους διεθνείς εταίρους του στη Δύση, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, ότι παρά τις πολιτικές διαφορές, η ρεαλιστική συνεργασία με την Κίνα είναι ακόμα εφικτή. Το Πεκίνο θα προσπαθήσει να πείσει το διεθνές κοινό ότι η αποσύνδεση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ θέτει σε κίνδυνο τη σταθερότητα. Σε αυτές τις γραμμές, η Κίνα θα εκμεταλλευτεί οποιαδήποτε σημάδια έλλειψης ενότητας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να προσπαθήσει να φέρει μια σφήνα μεταξύ της ηπείρου και των ΗΠΑ. Το πρόσφατο ταξίδι του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν στην Κίνα και ο τρόπος με τον οποίο το χειρίστηκε διπλωματικά το Πεκίνο αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Σι έστρωσε ένα κόκκινο χαλί μπροστά στον Μακρόν, παρουσιάζοντάς τον ως τη “φωνή της λογικής” με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Ευρώπη και έναν πραγματικό Ευρωπαίο ηγέτη, που δεν φοβάται να “σταθεί απέναντι” στις ΗΠΑ. Τα σχόλια του Μακρόν ότι η Ευρώπη πρέπει να αντισταθεί στην πίεση για να γίνει “ακόλουθος της Αμερικής” απηχούν ένα ευρέως διαδεδομένο επιχείρημα στα κρατικά μέσα ενημέρωσης της Κίνας ότι η “ανεξαρτησία” της ΕΕ από τις ΗΠΑ είναι το κλειδί για τη μακροπρόθεσμη σταθερότητα των δεσμών Κίνας – ΕΕ. Το Πεκίνο πιθανότατα θα συνεχίσει να απευθύνεται στις μεμονωμένες πολιτικές προτιμήσεις των πιο ισχυρών Ευρωπαίων ηγετών, όπως η ιδέα του Μακρόν για τη “στρατηγική αυτονομία” της Ευρώπης.
Το νέο οικονομικό πλαίσιο θα φέρει επίσης τις μεγάλες επιχειρήσεις σε δύσκολη θέση. Στις σχέσεις της με την Κίνα, η ΕΕ συνηγορεί υπέρ της “απομάκρυνσης του κινδύνου”, με το οποίο σχεδιάζει να περιορίσει την εξάρτησή της από την Κίνα σε στρατηγικούς τομείς για να διατηρήσει την ανθεκτικότητα και την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής αγοράς. Πολλές ευρωπαϊκές εταιρείες, ειδικά από μεγαλύτερα κράτη μέλη, μπορεί να μπουν στον πειρασμό να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της Κίνας αντί να αναλάβουν μέρος του κόστους που σχετίζεται με την ατζέντα της ΕΕ για την απομάκρυνση του κινδύνου – κυρίως τη μετεγκατάσταση της παραγωγής από την Κίνα σε άλλες χώρες. Το Πεκίνο θα προσπαθήσει επίσης να το εκμεταλλευτεί, ενθαρρύνοντας ξένες εταιρείες να ευθυγραμμίσουν τις λειτουργίες και τα πρότυπά τους με την κινεζική αγορά, κάτι που θα συμπλήρωνε τη στρατηγική διπλής κυκλοφορίας του Σι. Αυτό μπορεί επίσης να είναι δελεαστικό για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, οι οποίες θα προστατεύονται περισσότερο από το εξωτερικό σε περίπτωση σοβαρής πολιτικής κρίσης μεταξύ της Κίνας και της ΕΕ, εάν εξυπηρετούν μόνο την κινεζική αγορά.
Οι παρατηρήσεις του Σι στο NPC επιβεβαιώνουν ότι το ΚΚΚ γνωρίζει ότι η Κίνα δεν μπορεί να αναπτυχθεί, όντας απομονωμένη από τον έξω κόσμο, ωστόσο ο εκσυγχρονισμός της δεν ισοδυναμεί και δεν πρόκειται ποτέ να ισοδυναμεί με τον εκδυτικισμό. Επιδιώκοντας αυτό το οικονομικό μοντέλο, ο Σι θα προσπαθήσει να θωρακίσει την Κίνα από εξωτερικούς κραδασμούς, αποτρέποντας παράλληλα κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές κρίσεις στο εσωτερικό. Οι ευρωπαϊκές χώρες και η ΕΕ θα παραμείνουν κρίσιμοι εταίροι για την Κίνα του Σι, αλλά όσο πιο διχασμένη είναι η ήπειρος, τόσο το καλύτερο για το Πεκίνο. Από αυτή την προοπτική, το έργο της επανεξισορρόπησης της θέσης της ΕΕ έναντι της Κίνας για να αντικατοπτρίζει καλύτερα τον ρεβιζιονισμό του Σι και τις προκλήσεις που παρουσιάζει φαίνεται πιο πιεστικό και πιο δύσκολο να επιτευχθεί.
Πηγή: pagenews.gr
