Τετάρτη, λίγο πριν από το μεσημέρι. Καθώς κατηφορίζω την Κανάρη προς Ακαδημίας, παρατηρώ έναν άντρα σε ένα σκούτερ, τύπου πολυθρόνας σε δύο τροχούς, να κινείται αντίθετα στο ρεύμα κυκλοφορίας. Παρά την επικίνδυνη συμπεριφορά του, εκείνος φαινόταν αρκετά προσεκτικός. Κινείτο αργά στην άκρη του δρόμου, εναλλάσσοντας κατευθύνσεις για να αφήνει χώρο στα αυτοκίνητα. Όταν έφτασε στη Σόλωνος και έστριψε, κατάλαβα ότι μάλλον βαριόταν να κάνει τον γύρο του τετραγώνου.
Επιπλέον, παρατήρησα ότι δεν φορούσε κράνος, κάτι που προσέθετε στην απογοήτευση του θεάματος. Δεν άντεξα και τον πλησίασα. Του είπα με φιλικό τόνο: «Ξέρετε ότι είστε στο αντίθετο ρεύμα;». Αν και περίμενα να αντιδράσει αρνητικά, εκείνος με εξέπληξε με το χαμόγελό του, λέγοντας ότι το γνώριζε. «Ευτυχώς», του απάντησα, «γιατί είναι πολλοί εκείνοι που δεν το καταλαβαίνουν και βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή των άλλων». Αντί να θυμώσει, γέλασε ειλικρινά και μου εξέφρασε ευγνωμοσύνη για την “ανησυχία” μου. Αυτό το χιούμορ τον έκανε να κερδίσει κάποια εκτίμηση, αλλά παρέμεινε στην κατηγορία εκείνων που αναφέρω ως «τα δίποδα».
Παρ’ όλα αυτά, η παρατήρησή του για το γεγονός ότι ήταν προσεκτικός μόνο για τον εαυτό του δεν αλλάζει την ουσία. Η συμπεριφορά του, όπως και εκείνων που παραβιάζουν τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας, αντικατοπτρίζει μια νοοτροπία που είναι εγκατεστημένη στην κοινωνία μας. Η περιφρόνηση των στοιχειωδών κανόνων είναι θλιβερή πραγματικότητα και, δυστυχώς, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτή την παρατήρηση. Όταν οι περισσότεροι γύρω μας παραβιάζουν τους κανόνες, είναι δύσκολο να παραμείνεις συνεπής.
Ας μην εξοργιζόμαστε όταν η χώρα μας κατατάσσεται 5η στην Ευρώπη σε θανάτους από τροχαία. Χωρίς αστυνόμευση και τιμωρία των παραβατών, δεν μπορούμε να περιμένουμε πρόοδο. Το πιο απογοητευτικό είναι ότι αυτό συνέβη μπροστά στα μάτια της αστυνομίας, η οποία φαίνεται να είναι περισσότερο απασχολημένη με τις κινητές τους συσκευές παρά με την επιβολή του νόμου. Η Ελλάδα δεν μπορεί να θεωρηθεί ευρωπαϊκή χώρα στον τομέα της οδικής κυκλοφορίας. Η πραγματικότητα που βιώνουμε θυμίζει περισσότερο καταστάσεις που συναντώνται στη Μέση Ανατολή ή στη Βόρεια Αφρική, παρά σε ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες.
Στην προσωπική μου ζωή, έχω αναλογιστεί πώς στα νιάτα μου “επενδύαμε” στα νυχτερινά μαγαζιά. Ήταν μια εποχή που αναζητούσαμε διασκέδαση και αποδράσεις, χωρίς να σκεφτόμαστε τόσα πολλά. Σήμερα, συνειδητοποιώ ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, αλλά η νοοτροπία παραμένει. Τα σκυλάδικα αναβαθμίστηκαν σε «πολιτιστικά κέντρα», πληροφορίες που προέκυψαν από ανάλογες καταστάσεις με αυτές που αντιμετωπίζουμε και στον τομέα της κυκλοφορίας.
Πηγή: tanea.gr