Όσα διαδραματίζονται στην Κουμουνδούρου έχουν ξεφύγει από την πολιτική σφαίρα και έχουν μετατραπεί σε αντικείμενο κοινωνικής και συμπεριφορικής ανάλυσης. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν το περασμένο Σάββατο θυμίζουν περισσότερο πρωτοσέλιδα από εκπομπές του παρελθόντος παρά πολιτικές συγκεντρώσεις.
Η συμπεριφορά των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, που θυμίζουν σχεδόν αλαλάζοντες πιστούς θρησκείας ή αίρεσης, είναι ενδεικτική. Βλέποντας κάποιες κυρίες να συγκεντρώνονται έξω από τα γραφεία του κόμματος, σκέφτηκα την πορεία τους εκεί. Γυναίκες γύρω στα εξήντα, οι οποίες αφού περνούσαν την ημέρα τους με αγορές και κομμωτήριο, βγήκαν στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν για τις αποφάσεις του κόμματος, να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους και να βρίσουν, όπως έκαναν και στο παρελθόν.
Αυτή η μεταλλαγή των συναισθημάτων τους προς τον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο κάποτε λάτρεύαν, καταδεικνύει μια κρίση ταυτότητας στο κόμμα. Από τη μια φώναζαν “Η χούντα δεν τελείωσε το ’73” και από την άλλη “Κάτω η χούντα της Αριστεράς”, υπογραμμίζοντας την ψυχολογική τους ανάγκη να συμμετέχουν σε έναν αγώνα, ακόμη κι αν αυτός πλέον είναι εναντίον του δικού τους ηγέτη.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται μέσα από μια ανησυχητική ανακύκλωση: τα ίδια συνθήματα, οι ίδιες φωνές, ίσως και το ίδιο πείσμα. Όμως, οι οπαδοί δεν έχουν απλώς μια τυφλή αφοσίωση. Εκπαιδεύονται από το κόμμα, από τη συλλογική τους εμπειρία, και πληροφορούνται για το πώς να διαμαρτύρονται, πώς να εκφράζουν την απογοήτευσή τους.
Όσον αφορά τον Κασσελάκη, φαίνεται ότι μπορεί σύντομα να καταλήξει ως ένα διακοσμητικό στοιχείο στο πολιτικό σκηνικό, αν δεν έχει ήδη γίνει κάτι τέτοιο, με τους οπαδούς του να παραμένουν, συνοδευόμενοι από την ίδια εχθρότητα και φανατισμό.
Στην οικονομική σφαίρα, η φορολογία των φιλοδωρημάτων έχει προκαλέσει προβληματισμό. Πολλοί εργαζόμενοι σε εστιατόρια και καφέ προσπαθούν να επιβιώσουν με μισθούς που δεν επαρκούν, ενώ η φορολόγηση επιπλέον των εισοδημάτων τους ως φιλοδώρημα φαίνεται περισσότερη κοινωνική αδικία παρά οικονομική ανάγκη.
Το σαββατιάτικο περιστατικό που σχετίζεται με τις “Κασσελίστριες” δείχνει την κοινωνική διάσταση που έχει η πολιτική αλλά και την πολιτιστική κριτική που μπορεί να προκύπτει από μια ανατροπή των δεδομένων. Η έννοια του σεβασμού και της αναγνώρισης της δουλειάς των άλλων πρέπει να παραμείνει κεντρική, δίπλα σε μια φωνή ενωτική που θα προάγει τη συνεννόηση.
Πηγή: tanea.gr
