Πού πηγαίνουν οι μεγάλοι καλλιτέχνες όταν φεύγουν από τη ζωή; Η απάντηση είναι απλή: μένουν μέσα μας. Η μνήμη τους ενσωματώνεται στη συλλογική μας συνείδηση και γίνεται κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Είναι η μοναδική μορφή αθανασίας που έχουμε, καθώς οι καλλιτέχνες παραμένουν ενωμένοι με τις στιγμές της ζωής μας περισσότερο από άλλους θνητούς. Ωστόσο, η λήθη δεν τους παραλείπει. Στο πέρασμα του χρόνου, οι μνήμες τους αργά αλλά σταθερά εξασθενούν και μένουν μόνο ψήγματα από την παρουσία τους.
Σκέφτομαι το έργο του Μίμη Πλέσσα και τα αναρίθμητα τραγούδια του που μας συνοδεύουν. Όσοι μεγαλώσαμε με τη μουσική του έχουμε συνδέσει τις αναμνήσεις μας με τις μελωδίες του, αναβιώνοντας στιγμές από τη ζωή μας. Ακούγοντας τον Πουλόπουλο, η μουσική του φέρνει στο νου εικόνες ενός άνδρα που χορεύει με πάθος. Αλλά πόσος χρόνος πραγματικά θα διαρκέσει αυτή η σύνδεση με τον Πλέσσα; Αναρωτιέμαι ποια από τα τραγούδια του θα παραμείνουν στη μνήμη μας, όσο οι νεότεροι γενιές προχωρούν μπροστά.
Προβληματίζομαι επίσης για την εμβέλεια της μουσικής του Πλέσσα στις νέες γενιές. Πόσο θα αντέξουν τα έργα του στον χρόνο; Ο Τζίμης Πανούσης είχε θέσει το ερώτημα σχετικά με τους Μάρκο και Τσιτσάνη, και το ίδιο μπορεί να ισχύει για τον Πλέσσα, τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι. Η επιρροή των σύγχρονων μουσικών τάσεων είναι τόσο δυνατή που μπορεί να κρύψει τις νόρμες των παλιών καλλιτεχνών.
Οι επιτυχίες του Πλέσσα, όπως και πολλών άλλων καλλιτεχνών πριν από το 1950, μπορεί να διατηρούνται αναλλοίωτες στις ψηφιακές πλατφόρμες, αλλά η διαρκής μεταβολή των μουσικών ρευμάτων δείχνει ότι οι νέες γενιές μπορεί να μην τις αναγνωρίζουν καν. Ο χρόνος συνεχίζει την πορεία του, και καθώς γερνάμε, η μνήνη τους αργά εξασθενεί, θολώνοντας ακόμη περισσότερο την εικόνα που έχουμε για αυτούς.
Πηγή: tanea.gr
